Met of zonder extra beveiligde kamer?

  • 2 min.
  • Column

Laatst deed ik een beoordeling crisismaatregel. De patiënt lag in een extra beveiligde kamer (EBK) – de voormalige separeer. Mij was verteld dat de man – 60+, bekend met langdurige psychoses en een licht verstandelijke beperking – thuis zijn vrouw had geslagen. Tot dan toe had hij met niemand willen praten. De politie had hem met overmacht moeten meenemen.

Portret (kleur) Niels Mulder

Aangekomen bij de kliniek sprak hij nog steeds niet. Er werd besloten de man op te nemen in de EBK. Daar probeerde ook ik met hem te praten. Met joviale en wat luide stem – ik probeerde hem op z’n gemak te stellen – vroeg ik wat er gebeurd was. Stilte. Nog een paar keer herhaald. Geen reactie.

Ondertussen was een van de verpleegkundigen naast hem gaan zitten en had haar hand op zijn schouder gelegd. Ze sprak hem aan met zijn achternaam en vroeg hem zijn hand uit te steken om medicatie in te nemen, zodat hij wat rustiger kon worden. Tot mijn verbazing reageerde de man door te zeggen dat hij geen injectie wilde. Dat hoefde ook niet, twee pillen waren genoeg. De man stak zijn hand uit en nam, een beetje mokkend, de medicatie in.

Had ík deze man niet op een andere manier moeten aanspreken? Had ik niet beter contact gekregen door ook naast hem te gaan zitten? Mijn aanpak werkte dus niet zo goed, en ik bleek op het verkeerde been te zijn gezet doordat ik iemand verwachtte die erg boos was en mogelijk onberekenbaar. Ook een belangrijke vraag: had deze man wel opgenomen moeten worden in de EBK, of hadden we hem – met de juiste begeleiding – beter op de afdeling kunnen opnemen? Een ingewikkeld dilemma. Want wat als hij dan toch agressief was geworden?

Had ík deze man niet op een andere manier moeten aanspreken? Had ik niet beter contact gekregen door ook naast hem te gaan zitten?

Al jaren proberen we het aantal separaties in de psychiatrie terug te dringen, wat – gezien de landelijke cijfers – tot nog toe niet lukt. De landelijke coalitie Voorkomen verplichte zorg, waarin we als NVvP ook participeren, zet zich opnieuw hiervoor in. Onder andere door het organiseren van lerende netwerken en congressen. Het gaat daarbij om het proberen te voorkomen van verplichte zorg zowel binnen, als buiten de kliniek.

Maar, met veiligheid voor personeel en patiënten als hoogste prioriteit, blijven het bij spannende situaties lastige keuzes: doen we het binnen of buiten de EBK, of misschien nog spannender: doen we het met of zonder?