Aangekomen bij de kliniek sprak hij nog steeds niet. Er werd besloten de man op te nemen in de EBK. Daar probeerde ook ik met hem te praten. Met joviale en wat luide stem – ik probeerde hem op z’n gemak te stellen – vroeg ik wat er gebeurd was. Stilte. Nog een paar keer herhaald. Geen reactie.
Ondertussen was een van de verpleegkundigen naast hem gaan zitten en had haar hand op zijn schouder gelegd. Ze sprak hem aan met zijn achternaam en vroeg hem zijn hand uit te steken om medicatie in te nemen, zodat hij wat rustiger kon worden. Tot mijn verbazing reageerde de man door te zeggen dat hij geen injectie wilde. Dat hoefde ook niet, twee pillen waren genoeg. De man stak zijn hand uit en nam, een beetje mokkend, de medicatie in.