Nieuwe beroepenstructuur psychologische zorg

In deze rubriek pakken de redactieleden van De Jonge Psychiater om beurten de pen op om hun persoonlijke visie op de psychiatrie te ontvouwen. Deze keer is dat Lisanne Koomen, aios Psychiatrie.

De ggz is verworden tot een onontwarbare kluwen die het oorspronkelijke doel niet meer dient. Hoewel wij als individuele zorgverleners niet geheel verantwoordelijk zijn voor het feit dat het zo uit de hand gelopen is, zijn we er nu wel aan gehouden er onze mening over te geven en te doen wat we kunnen.

Ze wachtte een maand op een afspraak voordat ze eindelijk aan de beurt was. Zenuwachtig belde ze aan bij een kast van een huis en werd binnengelaten in een chique kantoor. Achter zijn bureau zat de psychiater die haar specialistische keuring zou gaan uitvoeren. Hij keek haar kort onderzoekend aan, vroeg hoe het ging (‘Goed’) en vroeg naar haar medicatie. Of ze bijwerkingen had? Ze schudde nee. ‘Dat lijkt me in orde.’ Goedgekeurd. Na vijf minuten stond ze buiten, een positieve verklaring rijker en tweehonderd euro armer. Een bedrag dat ze aan de deur in cash moest afrekenen.